یکی از درختان پرمصرف در ایران و بخصوص در شهرهای تهران و کرج درخت چنار می باشد . زمانی تهران را چنارستان می نامیدند و این نشان از این دارد که این درخت با شرایط محیطی شهر تهران سازگار است .
چنارهای امامزاده صالح و امامزاده قاسم در تجریش عمر چند صد ساله قریب به ۱۰۰۰ سال دارند و قطر تنه آنها به چند متر می رسد. درختان کهنسال چنار در کردان با قدمت ۴۰۰ سال ، پرگه(یکی از روستاهای شهرستان طالقان ) ۴۵۰ سال، سنقر آباد ۴۰۰ سال در فهرست آثار طبیعی استان البرز ثبت شده اند .
متاسفانه در ایران فقط چنار را کاشته اند و به آن رسیدگی نکرده اند.
این درخت خاصیت هرس پذیری دارد و می تواند کاربردهای متفاوتی به غیر از سایه بان خیابانها و پیاده روها ایفا نماید.
عده ای از مردم به گردهُ چنار حساس هستند و در فصل گرده افشانی حساسیتهای آنها عود میکند .
این درخت وقتی دچار استرس آبی می شود پاجوش ها و تنه جوش ها افزایش می یابد .
در شهر تهران در گرمای مرداد ماه برگ های این درخت دچار سوختگی می شوند و خزان زود هنگام را تجربه می کنند ، در مناطق سردسیر در پاییز رنگ درختان به قرمز گرایش پیدا می کند و در کنار سایر درختان با برگهای زرد مانند صنوبر و تبریزی جلوه های ویژه ای به چشم اندازها می دهد.
نیاز آبی این درخت زیاد است و عموما در کنار جوی ها و زمین های مرطوب می روید . اما این درخت پس از مستقر شدن در زمین نسبت به خشکسالی مقاوم است .ارتفاع آنها عموما ۳۰ متر است ولی تا ۵۰ متر هم توانایی رشد دارند .
چنار مانند عنبر سائل ۲۳- درجه سانتیگراد را تحمل می کند و مناسب مناطق سردسیر مانند کردان، دماوند و طالقان نیز می باشد . چوب این درخت در صنایع درب و پنجره و معماری کاربرد دارد ، اگر بستر کاشت مناسب این درخت را فراهم کنیم درختی کهنسال تقدیم نسل های آینده خواهیم کرد .
برگ های چنار خاصیت دارویی دارند.